De afronding van een project heeft altijd iets melancholieks. Je werkt naar een hoogtepunt toe, waarna je dat waar je met elkaar zo hard aan gewerkt hebt uit handen geeft. En dat is best lastig, want opeens mag iedereen er aan zitten en er iets van vinden. Niet altijd leuk.

Op dit moment zit ik in die fase. De adrenaline van een grote ‘go live’ is gezakt, de eerste wittebroodsweek voorbij en het moment breekt aan dat de eindgebruikers – die een tijd lang vooral van een afstandje gevolgd hebben hoe het eruit zou gaan zien – het in hun dagelijkse werk moeten toepassen.

Daar waar ik een tijd de spil was van het project, moet ik loslaten en merk ik dat het belang van mijn rol met de dag afneemt. Dat bracht me op de vraag: hoe erg is dat eigenlijk?

Zijwieltjes

Als projectleider ben je de zijwieltjes van het project. De kunst is om het in de laatste fase zo te organiseren dat de eindklant/gebruiker/medewerker in staat is om zonder zijwieltjes te fietsen.
Als je als projectleider te lang blijft vasthouden, steunen, stutten en faciliteren dan creëer je een afhankelijkheid waar niemand bij gebaat is.

Dus hoe lastig het ook is, ik ben in mijn huidige project langzaam van het toneel aan het verdwijnen. Natuurlijk met de nodige maatregelen, maar toch: ik ben mezelf in een gestaag tempo overbodig aan het maken.

En hoe paradoxaal het ook klinkt: als ik niet gemist word, heb ik mijn werk precies gedaan zoals het hoort.

Herken je dit gevoel? Praat mee op Facebook!