Gek eigenlijk, dat we vooral graag onze successen delen. Terwijl er zoveel meer lessen te halen zijn uit onze fouten en worstelingen. Uit de keren dat we onderuit gingen en er ondanks alles in slaagden om weer op te krabbelen.

Veranderen en groeien is nu eenmaal een messy proces. Het lijkt wel alsof er een bepaalde dosis mislukkingen, ingewikkeldheid of gedoe nodig is om echt te kunnen veranderen. Toch hebben we het daar zelden over. Waarom is dat eigenlijk? Zijn we bang dat we daardoor als mislukking bestempeld worden?

Succes is vaak het eindproduct van heel veel struikelen, onzekerheid, twijfel en groeipijn. ‘Overnight success’ bestaat helemaal niet, maar is een effect van consequent weer opstaan. Want laten we eerlijk zijn: als je maar één keer vaker overeind kom dan dat je neer ging, dan wordt dat vaak als succes herkend. Zo hebben we leren lopen en fietsen. En zo gaat dat ook bij de grotere projecten en uitdagingen in ons volwassen leven.

De buitenwereld ziet vaak alleen maar de afloop. Ze zien bij wijze van spreken de champagne, de confetti of het vuurwerk, terwijl wij de blauwe plekken en geschaafde knieën nog bij elke beweging voelen. Maar wat doen we? We belichamen meer dat succes dan het vallen. Terwijl de weg naar dat succes toe nu juist zo vol fascinerende faalverhalen zit; eigenlijk is het crimineel dat we dát niet veel meer met elkaar delen.