In het liedje Slaap zacht, Elisabeth van Acda en De Munnik zit een mooi zinnetje:
“Niet iedereen kan een held zijn, er moeten ook mensen gered.” Hetzelfde geldt op een bepaalde manier voor leiderschap. Zonder Followers heeft een Leader geen bestaansrecht.

En toch hoor je weinig over volgerschap. Terwijl iedereen wel de mond vol heeft over leiderschap.

Hoe effectief ben je als leider als niemand zich betrokken voelt bij je visie? Of als niemand zich geïnspireerd voelt door wat jij in de wereld wilt zetten, laat staan bereid is om daar zelf óók energie in te steken?

Leiderschap is geen rol. Het is de optelsom van ons gedrag, van waar we ons op richten en hoe we verantwoordelijkheid nemen. Volgerschap ligt in het hart ervan. Als je consistent mensen weet te betrekken en te inspireren met je visie en gedrag, dan ontstaat leiderschap.

Leiderschap is namelijk een relatie. Zonder volgers is er simpelweg geen leider: je bent alleen een leider omdat mensen je dat toedichten. Dat staat los van hiërarchie of functienaam.

Het is een misvatting dat leiderschap zou gaan over het krijgen van meer volgers. Uiteindelijk is het ultieme resultaat namelijk juist de creatie van méér leiderschap, van het verschijnen van meer leiders.

Ik durf het zelfs nóg een stap verder te trekken: om een goede leider te kunnen zijn, moet je naar mijn idee ook een volger willen zijn. Van een rolmodel, een mentor of een ander voorbeeld waar je van leert. Want pas als je vanuit ervaring weet wat het betekent om als volger gecommitteerd te zijn aan iemand wiens visie, aanpak of filosofie je bewondert, kun je ook écht doorvoelen wat leiderschap betekent.

Ik ben benieuwd naar jouw gedachten hierover. Wil je dat met me delen?